W tej części omówię pomoce używane przez lonżującego oraz wymienię najczęściej popełniane błędy. Lonżujący porozumiewa się z koniem za pomocą: - ręki i lonży Podczas lonżowania ręka z lonżą są odpowiednikiem wewnętrznej ręki jeźdźca podczas jazdy. Tak samo ważne jest więc jej prawidłowe  rozluźnienie i ułożenie (ręka zgięta w łokciu, łokieć dość blisko tułowia, tak, żeby można było zarówno podążać za ruchem konia i w razie czego oddać koniowi lonżę - wyprostować łokieć, jak i sprawnie nabrać lonżę poprzez cofnięcie łokcia w stosunku...

W pierwszej części kilka słów o prawidłowym przygotowaniu konia, lonżującego oraz miejsca do lonżowania konia. Lonżownik to najczęściej okrągły, ogrodzony, czasem zadaszony plac ułatwiający lonżowanie, zwłaszcza młodego konia. Ogrodzenie placu powinno być trwałe i bezpieczne (bez żadnych ostrych, wystających elementów), na tyle wysokie, by nie prowokowało konia do prób wyskakiwania z lonżownika. Podłoże powinno być dostosowane do obciążenia dla kończyn związanego z pracą na lonży, a więc im wyższej jakości tym lepiej, w szczególności zaś należy zwrócić...

Na początek definicja zebrania. Przez zebranie rozumiemy postawę konia uzyskaną przez taki rozwój siły nośnej, że poprzez zwiększone ugięcie wszystkich stawów kończyn tylnych łączny ciężar konia i jeźdźca przesuwa się bardziej w tył. Kończyny przednie zostają odciążone, a ich ruch staje się swobodniejszy. W tym samym stopniu obciążone kończyny tylne wkraczają głębiej pod środek ciężkości, przez co długość kroków stępa, kłusa i skoków galopu stają się krótsze, bez utraty pilności i aktywności. Na skutek silniejszego zginania stawów zadu, koń przyjmuje...

Koń jest wyprostowany, jeżeli zad kryje ślady przodu, tzn. jeżeli w ruchu po linii prostej i po łukach, a także w zatrzymaniu i cofaniu oś podłużna konia pokrywa się z linią śladu, a ciężar jest rozłożony równomiernie na cztery kończyny konia. Konie z natury nie są proste. Każdy z nich ma stronę „wklęsłą” (najczęściej prawą) i „wypukłą” (najczęściej lewą). Istnieje wiele teorii próbujących wyjaśnić przyczyny naturalnego skrzywienia konia, najpopularniejsza z nich odnosi się do ułożenia płodu źrebięcia w łonie matki, inna łączy je z wpływem...

Koń został stworzony do ruchu. Urodził się, żeby czerpać radość z ruchu do przodu, jest to część jego natury. Myślę, że każdemu z łatwością przyjdzie przywołanie w wyobraźni konia radośnie galopującego czy dostojnie kłusującego na swobodzie. Dlaczego zatem tak rzadko (zwłaszcza na niższym poziomie wyszkolenia) możemy tę radość ruchu dostrzec u konia pracującego pod jeźdźcem? Zacznijmy od definicji impulsu. Impuls jest przeniesieniem energicznej akcji zadu na ruch całego konia – poprzez sprężynujący grzbiet, rozluźnioną szyję, miękką potylicę aż do spokojnego,...

Kontakt jest to stałe, miękkie i elastyczne połączenie pomiędzy ręką jeźdźca a pyskiem konia. Powinien on być utrzymany zarówno w zatrzymaniu, jak i we wszystkich chodach oraz elementach ujeżdżeniowych. Prawidłowy kontakt powinien być czymś, co jeździec otrzymuje od konia w efekcie energicznego wyjeżdżania go od zadu do przodu przy zachowaniu taktu i rozluźnienia. Jest to możliwe jedynie wtedy, kiedy niezależna od reszty ciała jeźdźca ręka miękko podąża za naturalnym ruchem głowy konia w każdym chodzie. Tę umiejętność powinien wyrobić w sobie każdy jeździec,...

Pod pojęciem tym kryje się zarówno fizyczne rozluźnienie mięśni czyli wyeliminowanie ich zbędnego napięcia, a także – co jest równie ważne – rozluźnienie psychiczne konia pozwalające mu osiągnąć stan wewnętrznego spokoju i zadowolenia. Rozluźnionego konia poznamy po: - spokojnym wyrazie oczu i „twarzy” – dość często obserwujemy u koni oczy wyrażające ból czy przemęczenie, przerażony wzrok lub oczy obojętne, „martwe”, mówiące: rób ze mną co chcesz, wszystko mi jedno - spokojnej grze uszu - uszy płasko przyłożone do szyi świadczą o złości konia,...

Takt jest jednym z najważniejszych elementów treningu ujeżdżeniowego na każdym jego etapie – zarówno w pracy z młodym, dopiero rozpoczynającym trening koniem, jak i z koniem będącym w zaawansowanym treningu ujeżdżeniowym. Żaden, nawet najpiękniej pokazany element wykonany na czworoboku konkursowym nie powinien zostać oceniony wysoko, jeżeli zabrakło w nim regularności. Pierwsza ocena ogólna w arkuszu sędziowskim to ocena chodów, ich swobody i regularności. Warto więc poświęcić dużo pracy nad regularnością ruchu konia, którego trenujemy. Takt jest to czasowa i przestrzenna...

COFANIE „Cofanie jest ruchem, w którym przekątne pary kończyn w dwutaktowym rytmie są unoszone do tyłu, ale bez fazy zawieszenia. Każda para przekątnych jest unoszona i stawiana na przemian, a kończyny przednie powinny być stawiane na tej samej linii, co kończyny tylne. W całym ćwiczeniu koń powinien być postawiony na pomoce, wykazując stałą gotowość do ruchu naprzód.” – Przepisy dyscypliny ujeżdżenia PZJ. Cofanie występuje jako element programów ujeżdżeniowych od kl. N wzwyż. Konie w naturze cofają rzadko i niezbyt chętnie, a jeżeli to robią, raczej...

NIE TAKI CZWOROBOK STRASZNY... ... czyli czworobok ujeżdżeniowy i zasady poruszania się po nim. Czworobok ujeżdżeniowy to plac o wymiarach 20 x 60 m lub 20 x 40 m o podłożu piaszczystym, rzadziej trawiastym, ogrodzony białymi płotkami o wysokości ok. 30 cm. Litery i ich rozmieszczenie przedstawia poniższy rysunek. Zaznaczono na nim także linię środkową oraz dwie linie ćwiartkowe. Liter oczywiście nie trzeba uczyć się na pamięć, natomiast programu trzeba się nauczyć, gdyż pomyłki skutkują punktami ujemnymi. Na czworoboku trzeba umieć się "odnaleźć" i prawidłowo...